Bez niebieskich migających świateł i syreny: za sprawą swojego dyskretnego, szarego lakieru ten blisko 90-letni ambulans Mercedes-Benz znacznie różni się od swoich współczesnych odpowiedników.

Wystarczy porównać go z najbliższymi sąsiadami w Muzeum Mercedes-Benz: niedaleko, w sali nr 3, stoi karetka pogotowia ratunkowego z 2001 r., z nadwoziem bazującym na Sprinterze – z niebieskimi lampami, syreną i znajomym malowaniem w jaskrawych kolorach. Muzealny ambulans Mercedes-Benz 320 nie ma jeszcze wizualnych i akustycznych elementów ostrzegawczych, które były standardem od połowy XX wieku. Ich funkcję pełnił podświetlany znak Czerwonego Krzyża nad przednią szybą.

Więcej niż „ratowanie przez zerkanie w lusterko”: firma Hohner, producent instrumentów muzycznych z siedzibą w niemieckim mieście Trossingen, zakupiła karetkę opartą na komfortowym Mercedesie 320 (W 142) dla swojej firmowej służby medycznej. Model zaprezentowany w 1937 r. był wyposażony w 6-cylindrowy silnik o pojemności 3,2 l i mocy 78 KM. Karetka otrzymała dwuskrzydłowe tylne drzwi na zawiasach. Po lewej stronie znalazły się nosze dla dwóch pacjentów, jedne umieszczone nad drugimi. Dolne nosze spoczywają na szynach z rolkami, co usprawniało ich umieszczanie w kartce i wyjmowanie. Ławka po prawej stronie jest prawdopodobnie przeznaczona dla opiekuna lub ratownika. W karetce znalazło się też składane siedzisko. To wszystko sprawia, że samochód oferuje wyższy standard niż tzw. „ratowanie przez zerkanie w lusterko” – nim nastały czasy nowoczesnego pogotowia ratunkowego, ratownikiem medycznym był kierowca, który czuwał nad pacjentem, spoglądając podczas jazdy w lusterko wsteczne.

Ratownictwo medyczne a pojazd mechaniczny: 86 lat temu w razie wypadku lub innego nagłego zdarzenia medycznego nie koncentrowano się na udzielaniu pierwszej pomocy na miejscu zdarzenia, lecz na szybkim i niezawodnym transporcie do szpitala lub gabinetu lekarskiego. Karetka zapewniała jednak możliwości leczenia jeszcze w drodze. Eksponat w Muzeum Mercedes-Benz wskazuje, jakie działania można było wówczas podjąć – jest tu m.in. uchwyt na cylindryczny przedmiot, być może butlę z gazem do oddychania. Z kolei w schowku w kabinie znajduje się miska nerkowata.

Inicjatywa na rzecz bezpieczeństwa: organizacje na wzór dzisiejszych służb ratunkowych istniały w Europie już w XIX wieku. Należały do nich publiczne, ochotnicze i prywatne podmioty świadczące usługi pogotowia ratunkowego. Od lat 90. XIX wieku jako karetki pogotowia wykorzystywały one pojazdy z różnymi typami układu napędowego. Preferowanym rodzajem napędu szybko stał się silnik spalinowy.

Zasada maksymalnej długości i wysokości: nadwozie ambulansu z 1937 r. zbudowała firma Lueg z Bochum według opatentowanego systemu. Zaprojektowano je specjalnie do transportu pacjentów i  w tym celu znacznie wydłużono oraz podwyższono. Przód włącznie z przednią szybą odpowiada oryginalnemu Mercedesowi 320. Za kabiną kierowcy znajduje się przedział dla pacjentów i opiekunów. Jest ogrzewany. Dostęp zapewniają podwójne tylne drzwi oraz boczne drzwi po stronie pasażera. Ta konfiguracja sprawdziła się w praktyce: w późniejszej historii marki porównywalne ambulanse często powstawały na bazie podwozia modeli z rodziny Klasy E ze zwiększonym rozstawem osi.

Bogata gama wariantów: obecnie Mercedes-Benz oferuje szeroką gamę pojazdów przeznaczonych dla służb ratowniczych. Lekarze pogotowia ratunkowego korzystają z modeli z nadwoziami kombi i SUV oraz aut dostawczych, a samochody dostawcze i pojazdy użytkowe ze specjalnymi zabudowami są wykorzystywane jako karetki pogotowia. Za bazę do budowy największych karetek oraz pojazdów do intensywnej terapii służą ciężarówki i autobusy z gwiazdą. Ich kluczowa misja pozostaje niezmienna: nieść doraźną pomoc szybko i niezawodnie.

Źródło: materiały prasowe